Η ιδιοσυγκρασία κάθε παιδιού είναι κατά βάση μια εγγενής ιδιότητα, δηλαδή το παιδί γεννιέται με αυτήν και του καθορίζει σημαντικά τον τρόπο που μαθαίνει, συμπεριφέρεται, κάνει σχέσεις και γενικότερα λειτουργεί ως μονάδα, αλλά και ως μέλος ενός συστήματος.
Υπάρχουν διάφορα είδη ιδιοσυγκρασιών, όπως οι εύκολες, οι δύσκολες, οι ενεργητικές, οι επίμονες και οι ντροπαλές.
Εστιάζοντας στην ντροπαλή ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού, είναι το είδος ιδιοσυγκρασίας που έχουν παιδιά πιο ήπιων τόνων, τα οποία προσαρμόζονται πιο δύσκολα σε νέα περιβάλλοντα και εξοικειώνονται πιο δύσκολα με νέα άτομα που γνωρίζουν. Πολλές φορές τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν σωματικά συμπτώματα, όπως έντονο άγχος, όταν έρχονται σε επαφή με νέες καταστάσεις, στις οποίες δυσκολεύονται να προσαρμοστούν.
Η συμπεριφορά ενός παιδαγωγός, όπως και ενός γονέα, θα μπορούσε να φανεί πολύ βοηθητική στην ντροπαλή ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού. Στόχος του παιδαγωγού και του γονέα θα πρέπει να είναι να δείξουν στο παιδί ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απολύτως φυσιολογική και αποδεκτή και δε χρειάζεται να αισθάνεται άσχημα που έχει αυτή τη ντροπαλή ιδιοσυγκρασία.
Μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο να διηγηθούν ιστορίες στο παιδί που θα το καθησυχάσουν και θα το κάνουν να νιώσει ότι δεν είναι μοναδικός σε αυτό και είναι όντως κάτι φυσιολογικό. Οι ιστορίες αυτές μπορεί να είναι είτε βγαλμένες από τη ζωή, είτε από παιδικά βιβλία που θα διαβάσουν στο παιδί σχετικά με το θέμα αυτό.
Σημαντικό είναι να αποφεύγονται οι ταμπέλες όπως «είναι ντροπαλός», «ντρέπεται όταν γνωρίζει νέα άτομα», καθώς αυτό προσθέτει επιπλέον άγχος στο παιδί αυτής της ιδιοσυγκρασίας. Αντίστοιχα, όταν κάποιος κάνει κάποιο σχόλιο για την ντροπαλή ιδιοσυγκρασία του παιδιού (μπροστά του), ο παιδαγωγός ή ο γονέας θα πρέπει να παρεμβαίνουν εξουδετερώνοντας τέτοιες καταστάσεις. Για παράδειγμα αν κάποιος πει στο ντροπαλό παιδί «ντρέπεσαι να μου μιλήσεις;», μπορούμε να παρέμβουμε λέγοντας «είναι ομιλητικότατος όταν είναι με ανθρώπους που γνωρίζει».
Ακόμη, ο παιδαγωγός προκειμένου να βοηθήσει το ντροπαλό παιδί θα πρέπει με διάφορους τρόπους να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του και να το βοηθήσει να εμπλουτίσει τις κοινωνικές του δεξιότητες.
Πιο συγκεκριμένα θα ήταν επιθυμητό να του αναθέτει ευθύνες ανάλογα με τις ικανότητες του, βοηθητικό ρόλο στην τάξη καθώς και τη δυνατότητα να αναλάβει πρωτοβουλίες.Ο παιδαγωγός πρέπει να είναι πάντα πρόθυμος να αναγνωρίζει και να επικροτεί και τα μικρότερα σημάδια προόδου και ανάπτυξης.
Ο παιδαγωγός μπορεί να επαινεί το παιδί σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης νέων φίλων και εμπλοκής του σε ομαδικές δραστηριότητες. Ο έπαινος να είναι αυθεντικός, ρεαλιστικός, με έμφαση στη λεπτομέρεια και τη διαδικασία και να δείχνει εμπιστοσύνη στις ικανότητες και τις επιλογές του νηπίου.
Αυτοί είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους το παιδί συμφιλιώνεται με την ιδιοσυγκρασία του και μπορεί να λειτουργήσει πιο εύκολα ως μονάδα ή μέλος ενός συστήματος.
Υπάρχουν διάφορα είδη ιδιοσυγκρασιών, όπως οι εύκολες, οι δύσκολες, οι ενεργητικές, οι επίμονες και οι ντροπαλές.
Η συμπεριφορά ενός παιδαγωγός, όπως και ενός γονέα, θα μπορούσε να φανεί πολύ βοηθητική στην ντροπαλή ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού. Στόχος του παιδαγωγού και του γονέα θα πρέπει να είναι να δείξουν στο παιδί ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απολύτως φυσιολογική και αποδεκτή και δε χρειάζεται να αισθάνεται άσχημα που έχει αυτή τη ντροπαλή ιδιοσυγκρασία.
Μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο να διηγηθούν ιστορίες στο παιδί που θα το καθησυχάσουν και θα το κάνουν να νιώσει ότι δεν είναι μοναδικός σε αυτό και είναι όντως κάτι φυσιολογικό. Οι ιστορίες αυτές μπορεί να είναι είτε βγαλμένες από τη ζωή, είτε από παιδικά βιβλία που θα διαβάσουν στο παιδί σχετικά με το θέμα αυτό.
Σημαντικό είναι να αποφεύγονται οι ταμπέλες όπως «είναι ντροπαλός», «ντρέπεται όταν γνωρίζει νέα άτομα», καθώς αυτό προσθέτει επιπλέον άγχος στο παιδί αυτής της ιδιοσυγκρασίας. Αντίστοιχα, όταν κάποιος κάνει κάποιο σχόλιο για την ντροπαλή ιδιοσυγκρασία του παιδιού (μπροστά του), ο παιδαγωγός ή ο γονέας θα πρέπει να παρεμβαίνουν εξουδετερώνοντας τέτοιες καταστάσεις. Για παράδειγμα αν κάποιος πει στο ντροπαλό παιδί «ντρέπεσαι να μου μιλήσεις;», μπορούμε να παρέμβουμε λέγοντας «είναι ομιλητικότατος όταν είναι με ανθρώπους που γνωρίζει».
Ακόμη, ο παιδαγωγός προκειμένου να βοηθήσει το ντροπαλό παιδί θα πρέπει με διάφορους τρόπους να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του και να το βοηθήσει να εμπλουτίσει τις κοινωνικές του δεξιότητες.
Πιο συγκεκριμένα θα ήταν επιθυμητό να του αναθέτει ευθύνες ανάλογα με τις ικανότητες του, βοηθητικό ρόλο στην τάξη καθώς και τη δυνατότητα να αναλάβει πρωτοβουλίες.Ο παιδαγωγός πρέπει να είναι πάντα πρόθυμος να αναγνωρίζει και να επικροτεί και τα μικρότερα σημάδια προόδου και ανάπτυξης.
Ο παιδαγωγός μπορεί να επαινεί το παιδί σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης νέων φίλων και εμπλοκής του σε ομαδικές δραστηριότητες. Ο έπαινος να είναι αυθεντικός, ρεαλιστικός, με έμφαση στη λεπτομέρεια και τη διαδικασία και να δείχνει εμπιστοσύνη στις ικανότητες και τις επιλογές του νηπίου.
Αυτοί είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους το παιδί συμφιλιώνεται με την ιδιοσυγκρασία του και μπορεί να λειτουργήσει πιο εύκολα ως μονάδα ή μέλος ενός συστήματος.
Comments
Post a Comment